می نگاریم از نگاری و می نویسیم از نوشته ایی...
در خود مانده اییم و در خود جای گرفته ایم!!
چگونه می توان قلبی از آیینه را به قبر تشبیه کرد؟؟
آیینه ای که روزی در آن تصویری از زندگی را می دیدیم!!
حال می گوییم که قبری شده و زندگی در آن مرده ایی بیش نیست
روزگاریست که با قبر گفتگو میکنیم اما صدایی نمی آید؟؟
تنهایم به تنهایی مردی که بر سر چاه است و ناله های خود را می نویسد!!
باز هم می خواند از غم های تنهایی و آرامش جدایی
روزگاری از فلسفه ی مرداب نوشتم که بماند به یادم که تنهایم
اما به اجبار پاک کردم فلسفه زیبای زندگی را!!!
حال باز هم تنهایم با رسوایی چه کنم؟؟؟
رسوایم مینامن آنان که مرا به مرگ دل میخوانند!!
گاه از خویش می پرسم که چرا بر در خانه ایی میکوبی که در آن همه مرده اند؟؟
خویش هم نمی دانم!!به دور خود مانند دور تسلسلی گردانم که آخر به تباهیست..
در پی جریان راه آبم که آن را گم کرده ام و از جدایی می نالم....!!!؟؟؟
